Van vreselijk verlies naar vreugdevolle vrijheid!

Verlies, we krijgen er allemaal mee te maken. Verlies van een baan, een geliefde, een dierbare, noem maar op.
Wat als je het niet los kan en wil laten….Hoe ga je om met dat vreselijke gemis? lukt het je ooit nog om een vreugdevolle vrijheid te ervaren?

In mijn podcast #83 ‘van vreselijk verlies naar vreugdevolle vrijheid’, ga ik nog wat dieper op de materie in. Alvast veel luisterplezier! Hieronder alvast mijn blog.

Anders dan we in het westen gewend zijn, leren ze in het boeddhisme al vanaf jonge leeftijd zich te ‘detachen’ met alles om zich heen. Dat kan zijn dat ze zich niet aan spullen gaan hechten, niet aan hun status én zelfs niet aan hun geliefden, dierbaren en familie. Ze doen dit bijvoorbeeld door al mentaal  ‘afscheid’ te nemen van hun dierbaren, voordat ze zijn overleden. Hun uitgangspositie daarbij is dat ze aanvaarden dat het leven vergankelijk is en dat ze hun geluk uit hunzelf moeten halen.
Immers, zodra jij je ‘attacht’, word jij afhankelijk van de mensen en spullen om je heen en daarmee ongelukkig als het wegvalt.

Voor jou klinkt dat waarschijnlijk vreemd of zelfs ondoenlijk, zeker als het gaat om mensen die heel dicht bij je staan, of de rol in je werk waar je zo van geniet. Het idee dat je mentaal ‘afscheid’ moet nemen van je kind, alsof het ook ook goed is als je kind niet meer in je leven is. Dus als er ooit een situatie zich voordoet dat je kind vertrekt, je verlaat of eerder sterft dan jij, jij dat volledig aanvaardt. Dat jij, als het er op aankomt, jouw kwaliteit van leven hooghoudt, wat er ook gebeurt. En daarmee over de vaardigheid beschikt dat hoe het leven ook loopt, je aanvaarding vindt, de vergankelijkheid accepteert.
Boeddhisten doen dit vanuit het bewustzijn dat het leven pakken en loslaten is en dat er geen eindtijd bepaald is voor iemand. Dat zowel leven als doodgaan en verlies allemaal erbij horen.  Het een is niet erger, beter of mooier dan het andere.

Ik durf te zeggen dat ik best al wat ‘verlies’ heb ervaren. Een goede vriend uit mijn klas op de middelbare school die door complicaties na een operatie overleed, een meisje uit mijn klas die onder een vrachtwagen was gekomen toen ik nog als juf voor de klas stond, mijn beide oma’s en mijn lieve schoonmoeder. En ik kan je zeggen dat met het bewustzijn waarmee boeddha mij had geïnspireerd ik daarbij heb geconcludeerd dat ik daarin aanvaarding heb gevonden. Het feit dat ik van de momenten die er waren heb mogen genieten, de lessen van ze heb mogen leren en de tijd die we hadden dierbaar was laat nu eerder een glimlach dan een traan na.

Maar…….als moeder van 3 kinderen kan ik alleen al bij de gedachte dat er een optie is van verlies van een van mijn directe dierbaren, tranen in mijn ogen voelen branden….een steen in mijn maag en een diep onbehaaglijk gevoel treedt op waar ik liever niet te lang bij stilsta. Ik kan dus concluderen dat ik in dat stuk nog niet ‘detached’ ben. Een groot deel wat mij ook gelukkig maakt is juist het delen en samenzijn met deze dierbaren. Wie of wat blijft er nog van mij over als dat wegvalt?
Dat is een hele goede en tegelijkertijd confronterende vraag.

Ik realiseer me dondersgoed dat ik ooit als ‘HEEL’ wezentje op de wereld kwam. Volledig vol zelfvertrouwen en expansiedrift. Dat er toen geen gedachte in mij zat dat als ik iemand zou verliezen, ik de wereld niet aan zou kunnen. Tuurlijk heb je als baby liefde en aandacht nodig, bevestiging en uitdaging van de mensen om je heen. Tegelijkertijd realiseer je je als kleine baby nog niet wat ‘verlies’ inhoudt en zal je het je ook niet bewust herinneren als je verlies wel zou hebben ervaren.

Volgens mij is de uitdaging van de boeddhisten, om de vergankelijkheid te aanvaarden, niet gelegen in het feit dat je genegenheid mag omarmen, mag genieten van aandacht en het in een bepaalde manier zelfs nodig hebt, De uitdaging zit ‘m erin dat die aanhankelijkheid geen gewoonte wordt; een bewustzijn waarin jij niet meer zonder kan, als een verslaving. De uitdaging zit ‘m er namelijk in jezelf te verlossen van elke vorm van lijden. En verlies wordt beschouwd als ‘lijden’ als je niet los bent. Boeddhistische monniken spenderen vele uren om te komen in een bewustzijn waarin ze bevrijd zijn van lijden.

Zoals het mooie verhaaltje van Boeddha die in zijn gezicht gespuugd wordt, waarover ik in mijn boek ‘HEEL’ schrijf.

Boeddha zat onder een boom te praten tot zijn leerlingen. Er kwam een man op hem af en spuugde de Boeddha zonder reden in zijn gezicht. Boeddha veegde rustig zijn gezicht af en vroeg de man: “Wil je nog wat anders communiceren?”. De man wist niet hoe hij hier op moest reageren, deze reactie had hij nooit verwacht. De leerlingen van Boeddha waren zeer kwaad. Ze vertelden de man dat dit ontoelaatbaar was en zeker het spugen op de meester vervulde de leerlingen met kwaadheid.
De Boeddha zei echter: “Stil. Deze man heeft mij niet vernederd, maar ik nodig je wel uit goed naar je eigen gedrag te kijken. Deze man weet niet wie ik ben. Hij heeft een beeld over mij gevormd op basis van horen zeggen. Hij heeft niet op mij gespuugd, maar op het concept dat hij van mij heeft.
Hij spuugt niet op mij, maar op zijn eigen gedachten. Ik ben daar geen deel van. Ik kan alleen maar vaststellen dat die man nog wel meer wil zeggen dan dit”.
De man begreep er nu helemaal niets meer van en rende naar huis. Het hele gebeuren bleef door zijn geest spoken en zijn brein had geen enkel patroon waarin deze ervaring paste.

De volgende ochtend kwam hij terug en wierp zich aan Boeddha’s voeten. De Boeddha vroeg hem: “Wat wil je nog meer communiceren?” De man zei:”Heer, kunt u mij vergeven voor wat ik gisteren gedaan heb?” en de Boeddha zei: ”Ik kan je niet vergeven, want ik ben niet de man op wie je gisteren gespuugd hebt. De rivier stroomt en is nooit hetzelfde.
Zo bestaat de man op wie je gespuugd hebt ook niet meer. Ik lijk alleen maar op die man van gisteren. Ik kan je niets vergeven want ik heb er niets mee te maken”.
En hij voegde er aan toe: “Ik kan ook zien dat jij niet dezelfde man bent als die van gisteren. Beide personen bestaan niet meer, dus laten we maar over iets anders praten”.

Uit dit verhaaltje blijkt duidelijk dat Boeddha ‘niet meer geraakt’ kan worden. Hij is bevrijd van zijn ego, die een identiteit vormt om te beschermen tegen lijden.

Zolang jij je nog identificeert met de afhankelijkheid aan anderen, zul je niet vrij zijn en geen vreugde ervaren, maar verbitterd, boos en verdrietig blijven zodra het wegvalt.

Zo kun je ook nog ‘attached’ zijn aan het verleden. De man die Boeddha om vergeving komt vragen leeft eigenlijk nog in het verleden vanuit angst voor de confrontatie met zijn eigen ingebeelde pijn. Boeddha, die ladingvrij is en in het NU, hoeft hem dus ook niet te vergeven, want hij weet dat de man nu alweer anders is dan gisteren. Daarmee blijft Boeddha in het NU, het enige wat altijd er is en waar geen pijn is.

Maar hoe verhoudt Boeddha zich nou met omgaan met verlies? 
Eigenlijk geldt: dat alles waar jij jezelf nog voelt lijden, verlies, gemis of verdiet ervaart, daar ben je nog ‘attached’ aan het oude, aan het verleden, aan het bekende. Elke keer als jij ervaart dat je los kan komen uit het verleden, uit oude pijn, van spullen, dan kun je constateren dat jij het leven leeft in plaats van dat het jou leeft. Dan is vrijheid van binnen aanwezig en kun je zijn, wat er ook gebeurt.

Een utopie?
Dat klinkt allemaal erg mooi, maar voelt nog steeds op sommige gebieden een Utopie. Zeker vanuit het idee dat je dus kennelijk alleen gelukkig kan zijn als je leeft zoals Boeddha.  ‘Alleen als ik net als Boeddha ‘verlichting’ bereikt heb, dan kan ik gelukkig zijn’. Dan wordt het streven naar geluk weer een doelstelling en is het nooit daar, maar nog ver in de toekomst. Dan blijft het een utopie, iets onbereikbaars.
Als je jezelf gunt te realiseren dat geluk er altijd is, in het NU en niet gekoppeld is aan wie of wat dan ook, dan zul je veel makkelijker aanvaarden dat het leven mag lopen zoals het zich aandient. Dan loop jij jouw levensweg vanuit vertrouwen en kracht, precies waarvoor je bedoelt bent. Dan kun je na vreselijk verlies, wellicht ooit weer vreugdevolle vrijheid ervaren.

Het gaat dus niet om het doel (verlichting), het gaat erom dat je geniet van de weg die je loopt en de hobbels en de mooie zaken die je tegenkomt aanvaardt.
Dat alles begint met trainen om in het NU te zijn en om te aanvaarden.
Misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar je hoeft het ook niet meteen morgen te beheersen. Weet je nog, genieten van de weg ernaar toe, elke kleine stap is er een.

En zo zie ik ook mijn proces met de zaken waar ik me nog ‘attached’ bij voel. Iedere keer als ik die gevoelens heb waarin ik bang ben om ze kwijt te raken of al verdrietig wordt van het idee dat ik ooit afscheid moet nemen, dan gun ik mezelf de gedachte nu even te aanvaarden als een gegeven, een weg waarin ik nog mag groeien en ben ik liefdevol naar mijzelf. Ik merk dat dit bijdraagt aan het de transformatie en dat het vreselijke gemis dan langzaam plaats kan maken voor vreugdevolle liefde.

Hoe vaak lukt het jou al om in het NU te zijn? Om te aanvaarden dat alles NU goed is? Om liefdevol naar jezelf te zijn?
Ik zou het fijn vinden als je het deelt, zodat we elkaar inspireren naar meer aanvaarding en detachment ????????????

Ik hoop dat ik je hiermee geïnspireerd heb. Mocht je vragen hebben mocht je zelf een aanvulling hebben, tips? Deel ze alsjeblieft hieronder en als je denkt dat anderen er baat kunnen hebben, deel dan deze informatie! Dankjewel!

Heb jij mijn boek HEEL al besteld? Hierin lees je alles over je zelfhelend vermogen, hoe je emoties kunt herkennen, erkennen en ernaar kunt handelen, hoe je met de BMR®-technieken jezelf een reset kunt geven. Kortom een investering voor de rest van je leven, voor jou en je dierbaren!

Wil je meer weten? Luister dan de super inspirerende podcasts voor meer gezondheid en geluk!
Wil je meer ontspannen? Geniet dan van de bijzondere Binaural Beats Meditaties, waardoor jij zelfs zonder er voor te moeten gaan zitten/liggen al je brein in de juiste helende frequentie zet.
Wil je een event bijwonen? Kijk dan of er iets voor je bijzit in de live agenda.